008 : ทางเลือก

รอยเท้าที่ข้าพเจ้าบรรจงประทับไว้นั้น บ่อยครั้งเป็นรอยเท้าที่ดูไม่มั่นคงเลยแม้แต่น้อย
ชีวิตที่ไม่รู้หนทางที่แน่นอน ก็ดั่งบ่อโคลนสีดำๆ ที่ปกคลุมด้วยหมอกจนมองไม่เห็น
ไม่รู้ว่า จะไปตรงไหน อย่างไร และเมื่อไหร่ดี

เมื่อเห็นทางดังนั้น หามีใครสักคนที่จะจ้ำอ้าวโดยไม่คิด เมื่อยังมีสติยั้งคิด ก็คงจะยาก
เดินไปเรื่่อยๆ ดีไม่ดี ไม่ระวัง อาจจะจมโคลนไป และซวยไปตามระเบียบ
แต่จะซวยมากหรือซวยน้อยนี่สิ

ทางมืดๆ ที่เดินคนเดียวย่อมน่ากลัว
ยิ่งถือตะเกียงหรือไฟฉายไป ก็ยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก เพราะเดี๋ยวไฟส่องมาโดนตัวเองเกิดเงาแล้วจะตกใจซะฉิบ

แต่
ถ้ามีคนอยู่ข้างๆ
คอยจับมือ คอยเอาใจใส่
คอยไล่หมอกหนาๆ ให้
และคอยเดินไปด้วยกัน
จะไม่ดีกว่าหรือ

อ้าว แล้วคนที่จะคอยเอาใจใส่เรา จะโผล่มาจากไหนล่ะ
คำตอบก็คงจะอยู่ไม่ไกลตัวนักหรอก

ข้าพเจ้าคิดว่า คงจะมีหลายคน
ที่คำตอบนั้น
ไม่มีอยู่
แต่ถ้าใครที่มีคำตอบนั้น อยู่ใกล้ๆ ตัวแล้ว

ข้าพเจ้าแนะนำว่า ไม่ควรปล่อยคำตอบนั้นให้ลอยไป
ไกลเกินเอื้อมมือ